Ik worstel de laatste tijd met het luchten van mijn hart. Hoe eerlijk kan ik zijn naar
de mensen in mijn omgeving over hoe ik mij voel? Wanneer ben ik te veel of is het te pessimistisch?
We hebben onszelf als referentiekader en zullen veel dan ook aan
onszelf spiegelen. Onze waarheden kunnen ver uit elkaar liggen en vanuit daar kan een oordeel ontstaan. Veel mensen vinden het lastig om diep verdriet met elkaar te delen. Ik denk dat dit komt, omdat wij mensen best wel snel ons oordeel klaar hebben. Zowel over onszelf als een ander. Problemen moeten opgelost worden. Tijdsdruk speelt een rol en relativeren kan helpen om te zien wat je wel hebt. Je moet oppassen dat je geen slachtoffer wordt is een gedachte die er achter kan zitten. Verdriet wat een mens kan overkomen in een onverwachte situatie is makkelijker oordeel loos te begrijpen. Maar verdriet dat jaren duurt. Denk aan rouw is voor ons mensen ongelofelijk lastig. We vergeten het verdriet van een ander niet, maar stoppen in de loop van tijd wel met vragen stellen. Het is te pijnlijk, ongemakkelijk of we weten niet meer waar en hoe we er na moeten vragen. Ook gaat het leven door.
Rouw uiten is ook heel moeilijk. Je kunt het gevoel krijgen dat je sterker moet zijn of dat je er nu wel over heen moet zijn. Het verdriet en het ongemak hangt in de lucht. Persoonlijk lijkt het mij ontzettend lastig als je iemand jaren lang pijn ziet hebben wat je niet weg kunt nemen. Wat doe je dan? Wat helpt? Het liefs wil je alle pijn van die ander oplossen. Alleen denk ik niet dat dit kan. Want als dit mogelijk was geweest had die gene dit zelf wel gedaan. In het rouwproces kun je heel alleen gaan voelen en het gevaar is dat je juist daardoor in een slachtofferrol terecht komt. Gevoel dat je niet uit of verdriet waar je in vast blijft zitten kan er misschien juist wel voor zorgen dat je in een negatieve spiraal beland. Dus je dan gaat gedragen als het slachtoffer. Afgelopen week zij een vriendin tegen mij dat je niet eenzaam bent, maar zelf wel de stap moet durven te zetten om hulp in te schakelen van je omgeving. Het verdriet in het hier en nu doet er toe en mag de ruimte krijgen. Het delen van je binnenste zorgt voor verbinding. Als aanhoorde mag je het idee los laten dat je van alles moet doen, maar wees een luisterend oor en laat die ander blijken dat de manier van uiten die hij of zij op dat moment nodig heeft er mag zijn . Hoe negatief of onrealistische ook. Laat je eigen oordeel zijn voor wat het is. Ik denk een van de belangrijkste lessen die ik afgelopen jaren in mijn eigen rouwproces heb geleerd.
留言