Mijn motivatie:

​

Het leven voelt voor mij ontzettend oneerlijk aan. We zijn allemaal als gelijken geboren. En toch is de plek waar je geboren bent, zo enorm bepalend voor je toekomst.

​

Ik geloof dat iedereen een opdracht heeft en dat is omzien naar elkaar. Je kunt het niet alleen. Je hebt elkaar nodig in dit leven. Ik ben best graag op mijzelf. In een land als Nederland voelt het voor mij dan ook niet echt alsof ik mensen om mij heen heel hard nodig heb. Zo nu en dan eens een goed gesprek of leuk uitje met Emiel, familie of mijn vriendinnen, wat korte gesprekjes via de app en rond scrollen op sociale media en ik ben weer verzadigd qua menselijk contact, bij wijze van. Dit klinkt best wel lomp vind ik zelf en toch is het helaas wel een beetje zoals het soms voelt, voor mij. Hier zit denk ik ook wel een Nederlands probleem. We hebben zelf niet meer zoveel menselijk contact nodig, omdat we zelfredzaam zijn. De techniek helpt ons dagelijks aan ‘sociaal’ contact. ook denk ik misschien wel dat ik dit niet zo nodig heb waardoor ik automatisch dit ook in vul voor andere. 

​

Voor mij zijn er twee belangrijk redenen waarom ik het echt belangrijk vind om mij in te zetten voor projectenwerk:

​

1. Omdat ik het geluk heb geboren te zijn met heel veel mogelijkheden en ik dit ontzettend oneerlijk vind voor mensen die niet dit geluk hebben. Ik wil streven naar gelijkheid. Dit houdt in dat dit mij wat moet kosten. Ik kan niet alleen weg gaan geven wat ik te veel heb. Ik moet het echt voelen, anders creëer ik geen gelijkheid.

​

2. Om een egoïstische reden: Ik zal andersom ook geholpen willen worden als ik degene ben die arm is, in een ramp terecht is gekomen of moet vluchten uit mijn huis/land.  

​

En als ik eerlijk ben, is er nog een derde reden. Die reden heb ik pas ontdekt sinds ik mij actiever inzet voor projecten. Dit is namelijk dat het jezelf voldoening geeft. Als ik wat geef, krijg ik altijd meer terug zonder dat ik dit vooraf had verwacht. Die ervaring vind ik enorm bijzonder. Ik weet niet of dit nou een hele nobele of goede reden is om vrijwilligerswerk te doen, maar het helpt wel om het vol te houden en te realiseren dat ik zelf mijn geluk niet in handen hebt. Door te delen, vermenigvuldig je. 

​

Van de week hoorde ik een verhaal over een bergbeklimmer. Deze vind ik wel passen bij mijn de derde reden: Twee mannen waren bezig met een extreem heftige afdaling. Het was ijskoud en het sneeuwde. Ze hadden maar beperkt zuurstof. Onderweg kwamen ze een man half dood liggend in de sneeuw tegen. Ze ontdekten dat de man nog wel in leven was. De eerste man gaf aan dat hij door ging lopen, want hij wou niet het risico lopen dat ze alle drie dood gingen van gebrek aan zuurstof en kou. De tweede man kon de zwakke man niet laten liggen. Hij tilde hem op en gooide hem over zijn schouder. Heel langzaam liep hij door. Een aantal uur later kwam hij de eerst man tegen. Hij was doodgevroren in de sneeuw. Hij had de afdaling niet overleefd door de kou. Geschrokken liep hij door. Samen met de zwakke man overleefde ze de tocht wel. Achteraf blijkt dat hun het overleefd hebben door elkaars lichaamswarmte. Samen sta je sterker dan alleen.

​

Dit verhaal legt denk ik heel mooi uit wat je er voor terug krijgt, zonder dit vooraf gepland te hebben.